Yol arkadaşımı, kız kardeşimi yitirdim diyemem... Kulağımda şen kahkahaları, cesur başkaldırışları, gülümseyen yüzü, düşmana korku salan dev sloganları, bir serçe ürkekliğinde sohbetleri ... Henüz yitirmedim; “gülelim Dilek, gülmek devrimci bir eylem" biliyorum ama gülüşlerim hep eksik, yarım ve sensiz kalacak.
Özgül’ümüzü tanıyanlar bilir. İşi hiç bitmezdi. Kadın mücadelesi, devrimciler yılmaz bir savaşçı yitirdi. Kavgada yoldaşına güven düşmana korku salan bakışların...
Onlarca insana değdin artık bir parçan hep bizimle yaşayacak. Cesur öğrencilerini duydun mu? "Özgül hoca ölmedi, kalbimizde yaşıyor! Özgül hoca ölmedi kalbimizde yaşıyor!" sloganlarıyla sana vedaya geldiler. Düşmanlarımız korksun, evet sen gittin ama bin doğdun, binlerce canda yaşamaya devam edeceksin.
Yıllarca birlikte omuz omuza savaştık. Güldük, ağladık, tartıştık (tartışma dediğime bakmayın, benim zarif, narin arkadaşım aman incitirim endişesiyle ettiği birkaç serzeniş ve tartışmaya yeltenen içinde aman kırılmasın endişesi ile söylenen anti tezler) birlikte ilerledik, yorulduk, durduk, tekrar kalktık, tekrar koştuk. Ama Kadınlar ve çocuklar kırmızı çizgimiz. Amasız fakatsız hep birlikte dimdik omuz omuzaydık. Kulağımda öğütlerin, tavsiyelerin, cesaret veren sözlerin, bana kattıkların için minnetle anacağım seni her zaman. “Mücadele zor, çetin sen de yaz Dilek yazmalıyız, ses olmalıyız” derdin. Sen yazdın, ne güzel yazdın, hep yazdın. Bak yazıyorum ben de. Yazıyorum arkadaşım ama ilk yazım sen oldun. İçimde tarif edilmez bir acı, isyan. Sensizlik çok çok zor arkadaşım. Verdiğimiz söz, sözümdür. Geride tek bir kadın kalmayana dek mücadeleye devam. Özgürlük yakın Özgülüm. Özgür olacağız, hep birlikte, elele yan yana duracak dünyanın tüm kadınları. Hep başkaları için yaşadın bee arkadaşım. Ailenin derdi derdin, yoldaşının derdi derdin kadınların, öğrencilerinin… yılmadın hep koştun. Koştun, koştun yetememenin, yetişememenin telaşı ile hep koştun. Bütün telaşların bitti gülüm, hiç yok olmayacakmış gibi yaşadık seni. Sessiz sedasız gittin, sensiz bıraktın sevenlerini. Rahat uyu arkadaşım. Işıklar içinde. Sevgimizle sarmaladık seni. Bekle geliyoruz.
Güzel İzmir'ine kavuştun. Tayinle olmadı ama gülüm, gül kokulum. Seni böyle götürmek acıların en büyüğü. Bir dosta veda ne zormuş. Yapamam gülüm ben sana veda edemem. Yapacak çok işimiz var Özgülüm. Şimdilik hoşçakal.
Mücadelemizde devleştiğin o korkunç kadın katliamlarında hepimize umut olan her yerde atılan ama en çok sana yakışan sloganımızla selam olsun sana, selam olsun mücadelemizdeki tüm kız kardeşlerimize. Öyleyse hep birlikte
"Sokaklar da bizim!
Meydanlar da bizim!
Gecede bizim!
Gündüz de bizim!
Biz kadınız, gücümüzle direnişimizle bu mücadeleyi eninde sonunda kazanacağız.
Yaşasın kadın dayanışması!"
